γιατί πάλι στην Γαλλία ?

Το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην Νίκαια αρχίζει να δημιουργεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Γιατί οι τζιχαντιστές επιλέγουν συνεχώς την Γαλλία για τις τρομοκρατικές επιθέσεις τους?  Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχουν πραγματοποιηθεί στην Γαλλία τρία σημαντικά τρομοκρατικά χτυπήματα με πάνω από 200 νεκρούς, ενώ ταυτόχρονα έχουν καταγραφεί και πολλές τρομοκρατικές ενέργειες μικρότερης εμβέλειας με μικρές ή χωρίς ανθρώπινες απώλειες. Οι δράστες έχουν στην πλειοψηφία τους τα ίδια χαρακτηριστικά : μουσουλμάνοι Γάλλοι πολίτες, μετανάστες 2^ης γενιάς με καταγωγή από την Βόρειο Αφρική, άνεργοι ή χαμηλά αμειβόμενοι, με παρελθόν μικροεγκλημάτων  και χωρίς προφίλ θρησκευόμενων. Μέλη του Ισλαμικού κράτους, ή «μοναχικοί λύκοι», ελάχιστη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ξαφνικά ριζοσπαστικοποιούνται θρησκευτικά και σκορπούν τον θάνατο με τυφλά χτυπήματα στα οποία κάποια από τα θύματα πιθανώς να είναι επίσης μουσουλμάνοι.

Γιατί όμως συνεχώς στην Γαλλία ? για ποιούς λόγους, η χώρα αυτή συγκεντρώνει τόσο μίσος από τους φανατικούς ισλαμιστές?

Ναι, η Γαλλία συμμετέχει στους βομβαρδισμούς εναντίον του ISIS στην Μέση Ανατολή, όπως άλλωστε και η Αγγλία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και άλλοι, ενώ το αποικιακό της παρελθόν δεν είναι χειρότερο από άλλων. Η Γαλλία είχε αποικίες με μουσουλμανικό πληθυσμό (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία κλπ) όμως δεν είχε χαρακτηρισθεί από ιδιαίτερη σκληρότητα όπως άλλοι (Άγγλοι, Ολλανδοί) ούτε από σημαντικές γεωπολιτικές επεμβάσεις τα τελευταία πενήντα χρόνια, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία. 

Τα κενά ασφαλείας της χώρας (γραφειοκρατία,  έλλειψη συντονισμού μεταξύ υπηρεσιών κλπ) μπορεί να είναι υπαρκτά αλλά όχι τέτοια που να επιτρέπουν εύκολη τρομοκρατική δράση.

Ένα σημαντικό αίτιο φαίνεται ότι είναι η αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστών στην Γαλλία και κυρίως αυτών με μουσουλμανικό υπόβαθρο. Το πρόβλημα υφίσταται εδώ και δεκαετίες και όσοι έχουν ζήσει στην Γαλλία γνωρίζουν καλά ότι η ενσωμάτωση των ξένων σχετίζεται με την αποδοχή της γαλλικής κουλτούρας, που είναι περιορισμένη στους μουσουλμάνους. Όμως, παλαιότερα, παρόλη την ίδια αδυναμία ενσωμάτωσης δεν παρατηρούταν τέτοια φαινόμενα. Η οικονομική κρίση και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους μάλλον έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία των νέων με μεταναστευτική προέλευση ξεπερνά το 40% σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, όταν η μέση ανεργία της χώρας είναι 10%. Πολλοί από αυτούς, εκτός από άνεργοι έχουν χάσει και κάθε κοινωνικό στήριγμα (επιδόματα κλπ) ωθώντας τους στην περιθωριοποίηση.

Παρόλα αυτά, η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Γαλλία δέχεται τζιχαντιστική επίθεση εξαιτίας αυτών που συμβολίζει στην παγκόσμια ιστορία και πολιτισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία είναι η πρώτη χώρα που διαχώρισε το κράτος από την εκκλησία (1905) ενώ τα εκκλησιαστικά προνόμια και η απόλυτη ανεξιθρησκία καθιερώθηκαν από την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης (1789). Η Γαλλία είναι το πρώτο κοσμικό κράτος και κατά τους θρησκόληπτους, η κοιτίδα του αθεϊσμού.

Επιπλέον αυτού, η Γαλλία είναι η χώρα στην οποία ξεκίνησε και αναπτύχθηκε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και οι κοινωνικές αξίες, αναδεικνύοντας την σε πυλώνα του δυτικού πολιτισμού. Το σύνθημα της Γαλλικής επανάστασης «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» υιοθετήθηκε όσο κανένα άλλο από όλα τα προοδευτικά κινήματα του πλανήτη και μισήθηκε όσο κανένα άλλο από όλα τα απολυταρχικά και αυταρχικά καθεστώτα.

Χτυπώντας την Γαλλία, οι τζιχαντιστές χτυπούν αυτά που συμβολίζει ο δυτικός πολιτισμός και κυρίως την ελευθερία σε κάθε επίπεδο (πολιτικό, σεξουαλικό, θρησκευτικό κλπ) θέτοντας την χώρα ενώπιον μιας σημαντικής ευθύνης. Η Γαλλία δεν πρέπει να αλλάξει, διολισθαίνοντας στο φόβο ή στην αντεκδίκηση γιατί και τα δύο συνιστούν περιορισμό της ελευθερίας και άρα νίκη των τζιχαντιστών. Γιατί αυτό επιδιώκουν οι τζιχαντιστές και οι απανταχού φανατικοί. Να σταματήσουν να υπάρχουν οι κοινωνίες που αποδεικνύουν καθημερινά ότι οι άνθρωποι μπορούν να ευημερήσουν έχοντας ελευθερία και όχι καταναγκασμό.

Σήμερα, το σύνθημα της Γαλλικής επανάστασης «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» γίνεται επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.